Po tej rebelii wielu anabaptystów doszło do wniosku, że walka i zabijanie są odejściem od ich zasad religijnych. Wojująca grupa zaczęła powoli wymierać, a umiarkowani wyznawcy zszokowani okrucieństwem

i fanatyzmem współbraci w wierze w czasie powstania münsterskiego skupili się wokół katolickiego proboszcza Menno Simonsa. Odrzucili wszelką przemoc, wrócili do podstawowych zasad oryginalnego anabaptyzmu i od imienia przywódcy nazwani zostali mennonitami. Simons od nowa sformułował zasady wiary i moralności tego nowego pacyfistycznego ugrupowania w dziele pod tytułem “Fundament doktryny chrześcijańskiej”. (...)

Nalegał, by chrzcić wiernych począwszy od 14. roku życia. Ogłosił zakaz noszenia i używania broni nawet w obronie własnej – w zgodzie z tym postanowieniem jego brat i wielu innych mennonitów zginęło nie broniąc się przed atakiem. Niedozwolone było składanie jakiejkolwiek przysięgi

i sprawowanie wysokich urzędów w społeczności, w której się żyło. Odrzucono instytucję kapłaństwa, a przywódcą religijnym stawał się jeden z członków grupy wybierany przez zgromadzenie. Przestrzegano rygorystycznie Dekalogu i innych zasad wiary i moralności.

 

Ten pacyfizm nie uratował anabaptystów przed prześladowaniami w całej zachodniej Europie, bo ciągle w oczach katolickich i protestanckich hierarchów uchodzili za niebezpieczną sektę, ale znaleźli się w lepszej sytuacji od waldensów, albigensów i katarów, których kilka wieków wcześniej, z przyzwoleniem papiestwa, wyniszczono prawie zupełnie. Mennonici mieli gdzie uciekać, rozprzestrzenili się w kilkudziesięciu krajach poza Europą zachodnią. Najwięcej z nich wyemigrowało do Ameryki Północnej.

W roku 1693 Jakob Amman oderwał dużą grupę ludzi od społeczności mennonickiej w Szwajcarii i na terenach południowych Niemiec. Nazwali się amiszami; nazwa nawiązywała do nazwiska założyciela. Nie były to wielkie zmiany doktrynalne. Głównym nowym dodatkiem do istniejącego kanonu wierzeń był Meidung, czyli prawo wykluczenia ze społeczności tych członków, którzy nie przestrzegają zasad wiary i moralności, czy zhańbili się jakimś przestępstwem. (...)

Amisze różnią się także tym od mennonitów, że nie są tak restrykcyjni

i surowi wobec własnej młodzieży. Młodzi po osiągnięciu 14 lat

i ukończeniu szkoły wkraczają w okres zwany Rumspringa, mogą się wyszaleć, poznać grzeszny świat tej drugiej strony społeczności zwanej English, nawiązywać przyjaźnie, stosunki z ludźmi innych wyznań, ubierać się jak się tylko chce, zapuszczać włosy, uczestniczyć w imprezach, bywać na koncertach organizowanych dla młodzieży, żyć pełnym życiem młodego człowieka. Rumspringa kończy się z osiągnięciem wieku 20 lat. Wtedy trzeba dać się ochrzcić, przysiąc, że zostanie się amiszem do końca życia, wejść w związek małżeński i mieć dużo dzieci, a nagrodą jest przywilej zapuszczenia brody, ale nie wąsów, bo one kojarzą się tym ludziom

z żołnierzami, gdyż tak najczęściej wyglądali oni kilka wieków wstecz.

To absolutnie dobrowolny wybór młodego człowieka i wydaje się dość nieoczekiwane, że aż 90 procent młodych ludzi wybiera powrót do społeczności rodziców.

W Stanach uporem i cierpliwością mennonici i amisze wynegocjowali dla siebie pewne przywileje i ustępstwa. I tak wielu z nich poszło do więzienia walcząc o to, by nie zmuszać ich młodzieży do kontynuowania nauki po ukończeniu ósmej klasy, aż wreszcie rząd federalny zaniżył ich wiek obowiązkowego uczęszczania do szkoły z szesnastu do czternastu lat. Od nakazu noszenia kasków na budowie zwolnił ich sam Kongres.(...) Walczyli twardo o prawo poruszania się po drogach publicznych, bo było dużo kolizji ich bryczek z autami, nieco ustąpili instalując światła ostrzegawcze na swych pojazdach i w dalszym ciągu poruszają się swymi bryczkami po mniej uczęszczanych drogach. W okresie obowiązkowej służby wojskowej są wyjęci spod tego obowiązku. Pozwolono im uczyć młodzież we własnych szkołach – to najczęściej jednoizbowe klasy w domach prywatnych. Choć sami skrupulatnie płacą wszelkie podatki, nie korzystają z żadnych zasiłków rządowych, a biedniejszych i potrzebujących współbraci wspierają sami. Powstał problem odnośnie obowiązkowych ubezpieczeń. Wywalczyli, że ich to prawo nie obowiązuje i że nawet rząd nie może wykładać tych pieniędzy na nich. Nie korzystają z elektryczności,

a w czasach obecnych wielu z nas nie wyobraża sobie, jak można żyć bez niej. Tam gdzie jest absolutna konieczność jej używania, nie biorą jej

z sieci, ale z baterii czy generatorów. Nie mają telefonów, komputerów, ale robią odstępstwa od reguły: mogą już dzwonić z telefonów publicznych czy używać komputera w pracy lub od życzliwego im sąsiada innej wiary. Do prac gdzie konieczne jest korzystanie z energii używają silników spalinowych i zbudowanych, najczęściej przez siebie samych, agregatów hydraulicznych. Na swych polach nie mogą korzystać z traktorów i innych skomplikowanych maszyn rolniczych, ale gdy życzliwy sąsiad zaorze im pole przy pomocy traktora, czy dokona innej zmechanizowanej pracy, nie przeszkadza im to, przeciwnie, są mu bardzo wdzięczni.

​