Cukinia, zwana też letnim kabaczkiem, to warzywo (choć botanicznie - owoc) z rodziny dyniowatych, w cudnych kolorach - ciemnozielona, jasnozielona, żółta! Jej historia sięga około 7000 lat wstecz, kiedy to przodkowie kabaczka usadowili się na terenach dzisiejszego Meksyku i północnych części Ameryki Południowej. Kolonizacja Ameryk sprawiła, iż warzywo pojawiło się w Europie. Początkowo przyglądano się cukinii z niechęcią, jednak... po pewnym czasie zaczęto doceniać jej zalety i w XIX wieku, we Włoszech, pod Mediolanem, powstała jedna z pierwszych dużych plantacji. Z którego pola przywędrowała do Ameryki, nie wiadomo. Ale wiadomo kiedy - w XX wieku. Konkretnie - 1920 roku, kiedy to emigranci włoscy, z nasionami w kieszeni, zainteresowali tutejszych plantatorów uprawą letniego kabaczka. I tak próbna plantacja powstała w Kalifornii!

Później poszło łatwiej... bo - jak się okazało - cukinia rośnie wszędzie! Czuje się świetnie w klimacie umiarkowanym, jest łatwa w uprawie

i bardzo wydajna (mój jeden ogródkowy krzak dał mi już około 25 owoców, a jeszcze kwitnie i zapowiada następne), dlatego plantatorzy kontrolują uprawy i obrywają piękne, jadalne (!) kwiaty. Obtaczane w cieście i smażone w oleju stają się prawdziwym rarytasem.

Niedojrzała cukinia o długości owoców około 20 centymetrów jest najsmaczniejsza i najdelikatniejsza, a jej skórka jest jadalna. Moje cukinie są większe (tegoroczny klimat i deszcze sprawiają sporo niespodzianek), równie wyborne (może taka odmiana),

a ciemnozielona skórka świetnie komponuje się w daniach gotowanych, parowanych, grillowanych czy pieczonych. Kilka linków do przepisów poniżej...