Chociaż pierwsze widelce były używane

w starożytności, te długie dwuzębne „szpikulce” służyły wówczas tylko jako przedmioty kuchenne do przekładania pieczystych mięs (są widoczne na malowidłach pochodzących z II wieku naszej ery). Dopiero w średniowieczu mniejsza wersja widelca była używana do jedzenia przez bogate rodziny Bliskiego Wschodu i Cesarstwa Bizantyjskiego.

Ze wszystkich przyborów do jedzenia widelec miał najbardziej burzliwą, wręcz „skandalizującą” przeszłość.  W roku 1004 Maria Argyropoulina, wnuczka cesarza bizantyjskiego Romana II użyła złotego widelca na weselu w Konstantynopolu, gdzie poślubiła Jana Orseolo, syna doży weneckiego Piotra II Orseolo. Również posługiwała się widelcami

w Wenecji w trakcie przyjęcia powitalnego.

W tamtym czasie większość Europejczyków nadal jadła palcami i nożami, więc nowomodny przyrząd panny młodej był postrzegany przez miejscowych duchownych jako grzesznie dekadencki. „Bóg

w swojej mądrości dał człowiekowi naturalne widelce — jego palce” — powiedział jeden z pogardliwych Wenecjan. „Dlatego zniewagą jest dla niego zastępowanie ich podczas jedzenia widelcami ze sztucznego metalu”. Kiedy panna młoda zmarła na dżumę trzy lata później, święty Piotr Damiani wyraził opinię, że była to kara boża za jej „nadmierną delikatność” manifestującą się „sprzecznymi z naturą zwyczajami zażywania perfum, kąpieli i używania złotego widelca do jedzenia”. Całą tę historię opisał Chad Ward w ciekawym artykule „Origins of the Common Fork”.

Od czasu pojawienia się widelca w Europie tenże stał się wrogiem Kościoła, który zakazał jego stosowania. Twierdzono, iż jest narzędziem niebezpiecznym, wręcz demonicznym. Wszystko za sprawą sposobów ukazywania diabła – potwora z widłami, które bardzo przypominały widelec.

W XV wieku Europejczycy odkryli, że sztućce nie mają zbyt wielkiego związku z diabłem, ale fakt ten nie przysporzył popularności narzędziu dziwnemu

i bardzo nieprzydatnemu. Królowała wówczas łyżka,

a przy stałych potrawach nadal radzono sobie palcami, choć… z trudem jadano łyżką długie makarony. Nie było wyjścia – widelec wkraczał

z dumą na stoły włoskich dworów królewskich

i magnackich. Stamtąd trafił do Francji – Katarzyna Medycejska przywiozła z Włoch do Francji (1533 rok)